ഡിസമ്പറിന്‍റെ ഓര്‍മ്മയ്ക്ക്‌ - അവസാനഭാഗം

തിരികെ പോരുമ്പോള്‍ എന്നോടൊപ്പം ചിത്രയും ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒത്തിരി നേരം കാത്തിട്ടും ബസ്‌ ഒന്നും കാണാതായപ്പോള്‍ എന്‍റെ സ്വതസിദ്ധമായ അസഹിഷ്ണുത തലപൊക്കിത്തുടങ്ങി. ;)  കാഥികരുടെ  ഭാഷ കടമെടുത്താല്‍ "ദേ അങ്ങോട്ട്‌ നോക്കിയേ ... ദൂരെ ആ കാണുന്നത് എന്താണ് ? ഒരു ലോ ഫ്ലോര്‍ ബസ്‌ അല്ലെ " . അത് വെഞ്ഞാറമൂട് ബസ്‌ ആയിരുന്നു. എളുപ്പമായി. ഞാന്‍ ചിത്രയെയും കൂട്ടി മുന്‍പിലത്തെ ഡോറില്‍ കൂടി കയറി. ബസിലേക്ക് കാലെടുത്തു വച്ചതും എന്‍റെ നോട്ടം പതിഞ്ഞത് ഡ്രൈവറുടെ മുഖത്തേക്കാണ്. സ്വാഭാവികമായും അടുത്ത അന്വേഷണം കണ്ടക്ടറെ ആയിരുന്നു. ഞാനറിയാതെ ചിരിച്ചു പോയി. വിശ്വാസം വരാതെ വീണ്ടും നോക്കി. ഇത് അത് തന്നെ!!!!
"മുന്നില്‍ നിന്നും രണ്ടാമത്തെ നിരയില്‍ ഡ്രൈവറുടെ പിന്നിലായി സീറ്റ്‌ കിട്ടി"- എന്ന് പറയാന്‍ അത്ര വലിയ തിരക്കൊന്നും ഇല്ലായിരുന്നു കേട്ടോ. അതിനിടയ്ക്ക് വൈകിയാണേലും ഞാന്‍ പ്രതീക്ഷിച്ച ചോദ്യം ചിത്രയില്‍ നിന്നെത്തി. "എന്താ നീ ചിരിക്കുന്നത് ? ". അപ്പോഴേക്കും കണ്ടക്ടര്‍ ടിക്കെറ്റ് തരാന്‍ ഞങ്ങളുടെ അടുത്തെത്തി. "2 വെഞ്ഞാറമൂട് " ഞാന്‍ പറഞ്ഞു. അയാളും ചിരിച്ചു. കഴക്കൂട്ടം കഴിഞ്ഞു എം. സി റോഡില്‍ കയറാനുള്ള റൂട്ട് എത്തിയപ്പോ ഡ്രൈവര്‍ക്ക് കണ്‍ഫൂഷന്‍ , ഏതു വഴി തിരിയണം എന്ന്. കണ്ടക്ടര്‍ യാത്രക്കാരോടായി ചോദിച്ചു  "ആര്‍ക്കെങ്കിലും റൂട്ട് അറിയാമോ?" . "മുന്നോട്ട് പോയിട്ട് വലത്തോട്ട് രണ്ടാമത്തെ റോഡ്‌", ഞാന്‍ അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയി. ഞങ്ങള്‍ക്ക് ടിക്കെറ്റ് തന്നിട്ട് മുന്നിലേക്ക് പോയ കണ്ടക്ടര്‍ ഡ്രൈവറോഡ്‌ ഇങ്ങനെ പറയുന്നത് ഞങ്ങള്‍ക്ക് കേള്‍ക്കാനായി, "ഇനി കുഴപ്പമില്ല, റൂട്ട് അറിയാവുന്ന ഒരാള്‍ ദേ കയറിയിട്ടുണ്ട്" . ഇരുവരുടെയും ചിരിയില്‍ എനിക്ക് പങ്കു ചെരാതിരിക്കാനായില്ല. :)  ഒപ്പം ജാള്യതയും ഉള്ളിലൊരു വേദനയുടെ കുത്തൊഴുക്കും .
ഇനിയും ചിത്രയെ സസ്പെന്‍സില്‍ നിര്‍ത്താന്‍ പറ്റില്ല. "ഇന്ന് ഞാന്‍ രാവിലെ ഈ ബസിലാ വന്നത്" , പിന്നെ അസ്വസ്ഥത ഉണ്ടാക്കിയ ആ സംഭവവും വിവരിച്ചു. എല്ലാം കേട്ടു കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ ചിത്രയുടെ മുഖം ഒന്ന് കാണേണ്ടതായിരുന്നു. "എനിക്ക് ആ കണ്ടക്ടര്‍ അങ്കിളിനോട് സോറി പറയണമെന്ന് തോന്നുന്നു, പക്ഷെ എങ്ങനെ", ഞാന്‍ ചിത്രയോട് പറഞ്ഞു.  "അത് സാരമില്ല, ഇനി നിനക്ക് പറഞ്ഞെ പറ്റുള്ളൂ എങ്കില്‍, ഇങ്ങോട്ട് വരുമ്പോ പറഞ്ഞാല്‍ മതി". ദൈവനിയോഗം പോലെ കണ്ടക്ടര്‍ വന്നു ഞങ്ങളുടെ മുന്നിലെ സീറ്റില്‍ ഇരുന്നു. എങ്ങനെ തുടങ്ങും, എന്‍റെ അസ്വസ്ഥത കൂടി വന്നു. പോത്തന്‍കോട് എത്താറായി, ഇനിയും വൈകിയാല്‍ ബസില്‍ തിരക്ക് കൂടും, പിന്നെ സംസാരിക്കാന്‍ ബുദ്ധിമുട്ടാകും; അവസാനം ജീവിതാവസാനം വരെ വേട്ടയാടുന്ന ഒരു കുറ്റബോധമായി ഇത് നിലനില്‍ക്കും. അത് പാടില്ല. ധൈര്യം സംഭരിച്ച് ഞാന്‍ ഞങ്ങളുടെ സീറ്റിന്‍റെ ഓപ്പോസിറ്റ് സീറ്റില്‍ ചെന്നിരുന്നു. എന്നിട്ട് അയാളെ തൊട്ടു വിളിച്ചു "സര്‍". ചിരിച്ചു കൊണ്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയ ആ മനുഷ്യന്‍റെ മുഖം പരിസരബോധത്തിന്‍റെ മൂടുപടത്തിനുള്ളില്‍ തപ്പിതടയുകയായിരുന്ന എന്‍റെ വാക്കുകള്‍ക്ക് വഴിവിളക്കായി.
എന്ത് തോന്ന്യാസവും കാണിച്ചിട്ട് അത് മറയ്ക്കാന്‍ ഇംഗ്ലീഷ്കാര്‍ സമ്മാനിച്ച ആ " most disgusting word-sorry" അത് ഞാനും ച്ഛര്‍ദിച്ചു. "സര്‍ റിയലി സോറി, ഇന്ന് രാവിലെ ഞാന്‍ അങ്ങനെ സംസാരിച്ചതില്‍ എനിക്ക് വിഷമമുണ്ട് " . പക്ഷെ അദ്ദേഹത്തിന്‍റെ മറുപടി എന്നെ ബോധ്യപ്പെടുത്തി ഞാന്‍ ചെയ്തത് ഒരു തെറ്റ് തന്നെയായിരുന്നു , മാപ്പ് പറയാതിരുന്നില്ലെങ്കില്‍ അതിന്‍റെ പാപം ഒരു ഗംഗയില്‍ മുങ്ങിയാലും തീരില്ലായിരുന്നു എന്ന്. "ഏയ്‌ അത് സാരമില്ല, ഞാനതെപ്പോഴേ വിട്ടു. ഞങ്ങള്‍ക്ക് ഇത് സ്ഥിരം ആണ്, ഈ പഴി കേള്‍ക്കല്‍; അതുകൊണ്ട് അധികം മനസ്സില്‍ കൊണ്ട് നടക്കാറില്ല."
ഞാന്‍ : "കോളേജില്‍ എത്താന്‍ വൈകിയതിന്‍റെ ടെന്‍ഷനില്‍ പറഞ്ഞു പോയതാണ്" .
"അത് സാരമില്ല ആദ്യമായിട്ടാ ഒരാള്‍ ഇങ്ങനെ മാപ്പ് പറയുന്നത് , ഞങ്ങള്‍ പാലക്കാട് നിന്ന് വരുകയാ, ഒരു സ്കൂളിലെ കുട്ടികള്‍ക്ക് ഹാപ്പി ലാന്‍ഡില്‍ ടൂറിനു സ്പെഷ്യല്‍ ഡ്യൂട്ടി കിട്ടീട്ട് വന്നതാ. അവരെ ഹാപ്പി ലാന്‍ഡില്‍ വിട്ടു, ഇനി വൈകീട്ട് പിക് ചെയ്‌താല്‍ മതി; അപ്പൊ അതുവരെ രണ്ട് ട്രിപ്പ്‌ ഒടാമെന്നു കരുതി. ഞങ്ങള്‍ക്ക് റൂട്ട് അറിയില്ലായിരുന്നു , ഫെയര്‍ സ്റ്റേജസും. അതാ രാവിലെ അങ്ങനെ സംഭവിച്ചത്"
പിന്നെ ആ അങ്കിള്‍ ഞങ്ങളുടെ കോളേജിനെക്കുറിച്ചും നാടിനെക്കുറിച്ചും ഒക്കെ ചോദിച്ചു. അവസാന സ്റ്റോപ്പില്‍ എത്തുമ്പോളെക്കും കാര്‍മേഘങ്ങളൊഴിഞ്ഞ മാനം പോലെ എന്‍റെ മനസ്സ് ശാന്തമായിരുന്നു. "ഇനി എന്നേലും വരുമ്പോള്‍ ഇതുപോലെ കാണാം" ഇറങ്ങുമ്പോള്‍ അദ്ദേഹം പറഞ്ഞു. ചിരിച്ച മുഖത്തോടെ "അല്ലേല്‍ പാലക്കാട് വരുമ്പോള്‍ ഇതുപോലെ ഒരു ബസ്‌ യാത്രക്കിടയില്‍ കാണാം" എന്ന് ഞങ്ങള്‍ പറയുമ്പോളെക്കും   വീട്ടിലേക്കുള്ള ബസ്‌ എത്തി. ചിത്രയോട് യാത്ര പറഞ്ഞിട്ട് ബസ്സിലേക്ക് ഓടിക്കയറിയിട്ട് തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ അതുവരെ യാത്ര ചെയ്ത, മറക്കാനാകാത്ത ഒരനുഭവം എനിക്ക് സമ്മാനിച്ച ആ ബസ്‌ എതിര്‍ ദിശയിലേക്ക് അകന്നു പോകുകയായിരുന്നു.